اولین لامپ یعنی لامپ کم مصرف چهل وات در حدود 70000 سال قبل از میلاد اختراع شد.
یک سنگ توخالی، صدف یا دیگر شی طبیعی یافت شده با خزه یا مواد مشابه که با چربی حیوانی آغشته شده و مشتعل شده بود پر می شد.
انسان ها شروع به تقلید از اشکال طبیعی با ظروف سفالی، آلاباستر و لامپ های فلزی ساختند. بعداً فیتیله ها برای کنترل سرعت سوختن اضافه شدند.
در حدود قرن هفتم قبل از میلاد، یونانیان شروع به ساخت لامپ های سفالی برای جایگزینی مشعل های دستی کردند. کلمه لامپ از کلمه یونانی lampas به معنای مشعل گرفته شده است.
در قرن هجدهم، مشعل مرکزی اختراع شد که یک پیشرفت عمده در طراحی لامپ بود، منبع سوخت اکنون در فلز محصور شده بود و از یک لوله فلزی قابل تنظیم برای کنترل شدت سوختن سوخت و شدت نور استفاده می شد.
تقریباً در همان زمان، دودکش های شیشه ای کوچک به لامپ ها اضافه شدند تا هم از شعله محافظت کنند و هم جریان هوا را به شعله کنترل کنند.
آمی آرگند، شیمیدان سوئیسی، اولین بار در سال 1783 اصل استفاده از چراغ نفتی با فتیله دایره ای توخالی را که توسط یک دودکش شیشه ای احاطه شده بود، توسعه داد.
سوخت های روشنایی: سوخت های اولیه روشنایی شامل روغن زیتون، موم زنبور عسل، روغن ماهی، روغن نهنگ، روغن کنجد، روغن آجیل و مواد مشابه بود.
اینها تا اواخر قرن 18 متداول ترین سوخت ها بودند. با این حال، چینی های باستان گاز طبیعی را در پوست هایی که برای روشنایی استفاده می شد جمع آوری می کردند.
در سال 1859، حفاری برای نفت آغاز شد و لامپ نفت سفید (مشتقات نفتی) محبوبیت یافت که اولین بار در سال 1853 در آلمان معرفی شد. لامپ های زغال سنگ و گاز طبیعی نیز در حال گسترش بودند.
گاز زغال سنگ برای اولین بار در سال 1784 به عنوان سوخت روشنایی مورد استفاده قرار گرفت.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.